θα θελα.!

http://www.youtube.com/watch?v=dNx03qW6X1Y

Θα θελα να σπάσω δεσμά, κλουβιά κ κάγκελα/σ αυτό τον κόσμο θα θελα να χτίσω ένα δικό μου παραμύθι/να σπάσω τη λήθη, να κάνω ότι κάνουν οι λίγοι, όχι οι πολλοί, να μην πηγαίνω με τα πλήθη/να ορίσω το ταξίδι, τους κανόνες, το παιχνίδι/μόνο την καρδιά μου ν ακούω, κανείς να μη με πείθει, κανείς,/ να ψάξω μόνος μακριά απ τα βιβλία τους, να βρω τη γνώση που δε μου χουν δώσει στα σχολεία τους,/ να βρω έναν δικό μου υπαρκτό Θεό, που να μη ζει στον ουρανό μα στην ανάσα κ το πνεύμα μου, στο αίμα μου κ μέσα μου, στο λάθος κ στο ψέμα μου, στο πάθος κ στο τέρμα μου, στους στίχους κ στην πένα μου. Θα θελα τόσο να ξεφύγω για λίγο από τα πρότυπα του κόσμου αυτού, κ ανταυτού να ζήσω αλλού με άλλους κανόνες που δεν φυλακίζουνε το νου, που να ναι προϊόν δικής μου σκέψης κ όχι σκέψης αλλουνού. Να φτιάξω δικές μου λέξεις για να περιγράψω την αγάπη, τη θέληση, τον θάνατο, την γέννηση ,το όμορφο, το άσχημο, το βλάσφημο ,το ήρεμο, το άγριο, το εφήμερο, να ζήσω δίχως αύριο. Να μπω σ έναν παράδεισο μικρό, δίχως καρπό απαγορευμένο, δίχως απωθημένο, δίχως φίδια ,δίχως φόβο, δίχως ζήλεια, μόνος στο δρόμο να περπατώ κ ν αγαπώ μονάχα αυτά που αξίζουνε. Πώς να στο πω με λέξεις να πιστέψεις πως μπορείς να αμφισβητείς τις γνώσεις που σου δώσαν να μασήσεις ,την αλήθεια να ξέρεις δε γνωρίζει κανείς ,γι αυτό πλάσε τον κόσμο σου κ ίσως εκεί την συναντήσεις.
Θα θελα ανάμεσα σε γη, ουρανό και σύμπαν να πετάξω αυτά που μου είπαν κ με πείσανε, τους φόβους που μου φόρτωσαν, να βρω το γέλιο εκείνο που μου σκότωσαν, την ευτυχία μου να πάρω πίσω, όλα τα χρόνια που χαράμισα κ ας άργησα, το ξέρω, όμως μπορώ κ όμως το θέλω, να βγάλω από τις πλάτες την ρετσινιά του κοινού θνητού, ξανά κεφάλι να σηκώσω για να τους δείξω πως δεν ήμουν ούτε θα γίνω ποτέ γρανάζι τους. Μπορώ εγώ να αποφασίσω τι αγαπώ, κ τι μισώ, τι σέβομαι ,τι σιχαίνομαι, πια δε ντρέπομαι, ούτε πρόκειται ποτέ να ντραπώ για ότι κάνω κ ότι πω, είναι η ζωή μου κ έτσι θέλω να τη ζω. Οι συμβουλές που δώσατε, τα λόγια σας, οι γνώμες σας ,πήρανε ενοχές μονάχα κ φόβους άρρωστους, γι αυτό κ εγώ τα βράδια εφιάλτες θερίζω, μ αυταπάτες γονατίζω, γνωρίζω δαίμονες άγνωστους. Θέλω ν αρχίσω απ την αρχή μια ζωή καινούργια, να χτίσω μόνος γρίφους, να περπατήσω πάνω απ τα σύννεφα του σήμερα που πλάσατε, να προσπαθήσω κ να κρατήσω μοναχά αυτά που εκτίμησα. Εγώ φεύγω, τις μηχανές βάζω μπροστά για να χαθώ στο αχανές, μαζί μου έλα άμα τ αντέχεις κ αν το θες, εδώ βλέπεις το παιχνίδι έχει χαθεί προ πολλού γιατί έχουν σπείρει πια την νέκρα τους παντού.

οταν αγαπησεις το γελιο σου και την αναπνοη σου....

καλησπερα..ενα μηνα πριν το τελος-αρχη της Ζωης μου.Μια περιοδος κρισιμη,δυσκολη,χρειαζεται αληθεια δυναμη να αντεπεξελθεις,να αντεξεις.....
Μα που?
που να στιριχθει κανεις?λιγοι οι τυχεροι,λιγοι και αξιοζηλευτοι,αυτοι οι οποιοι εχουν εναν ανθρωπο να του λενε σαγαπω και να εννοουν το καθε γραμμα της λεξης και ολη την λεξη μαζι..
Και ναι,δεν ντρεπομαι να παραδεχθω,να παραδεχθω πως ζηλευω αυτους τους ανθρωπους,που εχουν εναν ανθρωπο διπλα τους σιγουρο,ειτε φιλο ειτε σχεση
και η αναζητηση συνεχιζεται.-μια αναζητηση ατερμονη,ατελιωτη χρονοβορα μα και επιπονη.Μια αναζητηση που η τελειωση της απαιτει ολο σου τον εαυτο.Μου λεγανε να το αφησω,θα ρθει απο μονο του.Το αφησα,δεν ηρθε ποτε.Το κυνηγησα,κουραστηκα....Λεω λοιπον να το παρατησω και αυτο,να βλεπω την ζωη μου παθητικα να περναει......
μα ίσως καποτε η αναζήτηση να συνεχιστεί...

σκέψου τι θα γίνει
αν κάποτε αγγίξεις το κορμί σου
και το βρεις τσακισμένο
απτις πληγές
και γύρω σου κούκλες χλώμες
ανίκανες νακούσουν την φωνή σου
κι οι αλήθιες σου να σέρνονται
στο πάτωμα γυμνές....

πως να σωθω απο μενα?

πως αληθεια?

Αλλα ας πάρουμε τα πράγματα απο την αρχή-ολα τα πραγματα αλλωστε δεν εχουνε μια αρχη?η μηπως οχι?-
μα εννοειται δεν σε ξέχασα,είσαι το μονο που μου εχει απομείνει,ο απροσωπος εικονικος και αβουλος φιλος μου,εσυ που εισαι αυτος που με ακουει,χωρις να φερνει ερωτησεις,που περνεις το βαρος που και το αποθηκευεις,ετσι απλα καταναλωνοντας καποια μηδαμινα bytes

Ας μπουμε ομως στο ψητο,εχω να σου γραψω καιρο,τον καιρο αυτο ξερεις νομιζα ημουν <<λευτερος>> και βαζω εισαγωγικα γιατι ποτε δεν ημουν και πιστευω δεν θα ειμαι ελευθερος
η μια φυλακη εγιναν πολλες το ιδιο και τα αδιεξοδα στην ζωη μου

Σου θετω και ενα ερωτημα,ποια ειναι τα λαθη που θα μπορουσε να κανει ενα κοινωνικο ον οπως ο ανθρωπος? να αγαπησει λαθος ατομο? η ας πουμε να προδωσει φιλιες? η μηπως να αφησει αλλους να τον πληγωσουν? ε μεσα πεσαμε,αυτα εχουν γινει καιρο,το θεμα ειναι το αντικτυπο και τα ανεξητιλα αυτα μαυρα σημαδια που εχουν αφησει στην επιδερμιδα της καρδιας μου
μιας πλεον αδυναμης καρδιας


καπου ειχα διαβασει το εξης:

"......Μου τα ομολόγησε όλα αυτά....Χωρίς να ακούσω τον ήχο της φωνή της....
Χωρίς να δω καν τα μάτια της...
Χωρίς να βεβαιωθεί αν μιλά σε φίλο ή σε εχθρό...
Κι έγινε εκείνο το μικρό παράπονο, θρήνος μεγάλος...
Κι έγιναν εκείνα τα δάκρυα, πέλαγος απέραντο....
Κι εκεί ταξίδεψε εκείνη η ψυχή..Να βρει την άκρη της, να βρει την αρχή της...
Μα έχει η ψυχή αρχή; Έχει τέλος; Μπορεί να ανήκει κάπου;

Η ψυχή είναι ελεύθερη...Δεν φυλακίζεται, δεν μπαίνει στα καλούπια μας, δεν βολεύεται.....
Και αν την κρύβουμε σαν μικρό παιδί, κάτω από το κρεβάτι γιατί φοβάται τα φαντάσματα, αρκεί ένας να πιάσει την άκρη και να την ξεσκεπάσει......
Και εκείνη βγάζει τα φτερά της, πολύχρωμα σαν της πεταλούδας, τα δοκιμάζει από την αχρηστία, τα ξεδιπλώνει και φεύγει......
Κι ένοιωσα το δίκιο της να με πνίγει....
Κι ένοιωσα το θαυμασμό μου για εκείνη να γεννιέται...
την ώρα που είδα ένα αχνό χαμόγελο να σκάει στο πρόσωπό της.....
Κι είδα τα όμορφα μάτια της, να χαμογελούν κι εκείνα, σαν σήκωσε το κεφάλι της να με χαιδέψει η ματιά της....
Κι είδα να σηκώνεται εκείνο το ερείπιο, και να είναι μια κοπέλα πανέμορφη, με μακριά μαύρα μαλλιά, να ισιώνει τους ώμους της, να παίρνει μια βαθιά ανάσα, και να κάνει το πρώτο της βήμα έξω στη ζωή....
Είδα την κορμοστασιά της, είδα το μέγεθός της.....δεν είχαν άδικο εκείνοι που
ακουμπούσαν επάνω της.....
Δεν είχα προσέξει πως εκείνο το μουντό σκηνικό από τα σοκάκια τα υγρά και τους γυμνούς από παράθυρα τοίχους, τελείωνε....κι άρχιζε μια ζωή, με χρώματα, με αρώματα....με πολύχρωμα φώτα....
Με γωνιές που σφύζουν από ζωή, με φωνές και τραγούδια....
~"Δεν θάχεις πουθενά να κρυφτείς εκεί που πας" της είπα......
Κι εκείνη σταμάτησε για μια στιγμή, γύρισε το πρόσωπό της να με κοιτάξει,
κάρφωσε τα μάτια μου και μου είπε.....:
~"Κι εσύ πια, έμαθες το πιο δύσκολο μάθημα της ζωής σου.....
Κι αυτό βαραίνει και τις δύο μας να μάθουμε να ζούμε με αυτά που βρίσκουμε......"
~"Μα...εγώ; Μάθημα; Πότε;"
~"Πριν λίγο......
Έμαθες πως βρίσκει παρηγοριά μια δυνατή......
Πάντα στη σιωπή......και πάντα μόνη....
Μόνη με την ψυχή της....."

Κι επειδή έμαθα κι ότι τα αγρίμια γλύφουν τις πληγές τους πάντα μόνα....θα μου επιτρέψετε να αποσυρθώ...."

ποσο μου ταιριαζει αυτην την στιγμη...
Ξερω ξερω,σε κουρασα,θα τα πουμε καποια αλλη φαση...