πως να σωθω απο μενα?

πως αληθεια?

Αλλα ας πάρουμε τα πράγματα απο την αρχή-ολα τα πραγματα αλλωστε δεν εχουνε μια αρχη?η μηπως οχι?-
μα εννοειται δεν σε ξέχασα,είσαι το μονο που μου εχει απομείνει,ο απροσωπος εικονικος και αβουλος φιλος μου,εσυ που εισαι αυτος που με ακουει,χωρις να φερνει ερωτησεις,που περνεις το βαρος που και το αποθηκευεις,ετσι απλα καταναλωνοντας καποια μηδαμινα bytes

Ας μπουμε ομως στο ψητο,εχω να σου γραψω καιρο,τον καιρο αυτο ξερεις νομιζα ημουν <<λευτερος>> και βαζω εισαγωγικα γιατι ποτε δεν ημουν και πιστευω δεν θα ειμαι ελευθερος
η μια φυλακη εγιναν πολλες το ιδιο και τα αδιεξοδα στην ζωη μου

Σου θετω και ενα ερωτημα,ποια ειναι τα λαθη που θα μπορουσε να κανει ενα κοινωνικο ον οπως ο ανθρωπος? να αγαπησει λαθος ατομο? η ας πουμε να προδωσει φιλιες? η μηπως να αφησει αλλους να τον πληγωσουν? ε μεσα πεσαμε,αυτα εχουν γινει καιρο,το θεμα ειναι το αντικτυπο και τα ανεξητιλα αυτα μαυρα σημαδια που εχουν αφησει στην επιδερμιδα της καρδιας μου
μιας πλεον αδυναμης καρδιας


καπου ειχα διαβασει το εξης:

"......Μου τα ομολόγησε όλα αυτά....Χωρίς να ακούσω τον ήχο της φωνή της....
Χωρίς να δω καν τα μάτια της...
Χωρίς να βεβαιωθεί αν μιλά σε φίλο ή σε εχθρό...
Κι έγινε εκείνο το μικρό παράπονο, θρήνος μεγάλος...
Κι έγιναν εκείνα τα δάκρυα, πέλαγος απέραντο....
Κι εκεί ταξίδεψε εκείνη η ψυχή..Να βρει την άκρη της, να βρει την αρχή της...
Μα έχει η ψυχή αρχή; Έχει τέλος; Μπορεί να ανήκει κάπου;

Η ψυχή είναι ελεύθερη...Δεν φυλακίζεται, δεν μπαίνει στα καλούπια μας, δεν βολεύεται.....
Και αν την κρύβουμε σαν μικρό παιδί, κάτω από το κρεβάτι γιατί φοβάται τα φαντάσματα, αρκεί ένας να πιάσει την άκρη και να την ξεσκεπάσει......
Και εκείνη βγάζει τα φτερά της, πολύχρωμα σαν της πεταλούδας, τα δοκιμάζει από την αχρηστία, τα ξεδιπλώνει και φεύγει......
Κι ένοιωσα το δίκιο της να με πνίγει....
Κι ένοιωσα το θαυμασμό μου για εκείνη να γεννιέται...
την ώρα που είδα ένα αχνό χαμόγελο να σκάει στο πρόσωπό της.....
Κι είδα τα όμορφα μάτια της, να χαμογελούν κι εκείνα, σαν σήκωσε το κεφάλι της να με χαιδέψει η ματιά της....
Κι είδα να σηκώνεται εκείνο το ερείπιο, και να είναι μια κοπέλα πανέμορφη, με μακριά μαύρα μαλλιά, να ισιώνει τους ώμους της, να παίρνει μια βαθιά ανάσα, και να κάνει το πρώτο της βήμα έξω στη ζωή....
Είδα την κορμοστασιά της, είδα το μέγεθός της.....δεν είχαν άδικο εκείνοι που
ακουμπούσαν επάνω της.....
Δεν είχα προσέξει πως εκείνο το μουντό σκηνικό από τα σοκάκια τα υγρά και τους γυμνούς από παράθυρα τοίχους, τελείωνε....κι άρχιζε μια ζωή, με χρώματα, με αρώματα....με πολύχρωμα φώτα....
Με γωνιές που σφύζουν από ζωή, με φωνές και τραγούδια....
~"Δεν θάχεις πουθενά να κρυφτείς εκεί που πας" της είπα......
Κι εκείνη σταμάτησε για μια στιγμή, γύρισε το πρόσωπό της να με κοιτάξει,
κάρφωσε τα μάτια μου και μου είπε.....:
~"Κι εσύ πια, έμαθες το πιο δύσκολο μάθημα της ζωής σου.....
Κι αυτό βαραίνει και τις δύο μας να μάθουμε να ζούμε με αυτά που βρίσκουμε......"
~"Μα...εγώ; Μάθημα; Πότε;"
~"Πριν λίγο......
Έμαθες πως βρίσκει παρηγοριά μια δυνατή......
Πάντα στη σιωπή......και πάντα μόνη....
Μόνη με την ψυχή της....."

Κι επειδή έμαθα κι ότι τα αγρίμια γλύφουν τις πληγές τους πάντα μόνα....θα μου επιτρέψετε να αποσυρθώ...."

ποσο μου ταιριαζει αυτην την στιγμη...
Ξερω ξερω,σε κουρασα,θα τα πουμε καποια αλλη φαση...